Nesciolezing/Koffieconcert

Zonder hier verder over na te denken besloot ik op mijn 19^de Kunstgeschiedenis te gaan studeren. Pas later begreep ik waarom. Het was niet zozeer de wetenschap maar meer de ontwikkeling van ‘het zien’, het goed leren kijken, waar ik naar op zoek was. Door heel veel te zien ontwikkelde ik dat kijken, een ontwikkeling waar ik tot op de dag van vandaag dankbaar voor ben. Het gaat dan over meer dan schoonheid van de kunst, het is ook de schoonheid om ons heen, een klein bloemetje tussen de trottoirtegels, de seizoenen, de zee. Het thema van de lezingen dit jaar is Veerkracht. En daarover denkend schreef ik bovenstaand op. Veerkracht is voor mij de bron in elk mens, soms moeilijk te vinden, maar bij ieder mens aanwezig. Voor mij is de bron dit kijken, altijd weer kan ik mijn veerkracht vinden als ik mij openstel voor die schoonheid. Daarom koos ik – toen nog onbewust – voor de studie Kunstgeschiedenis. En was ik de afgelopen 20 jaar werkzaam bij de Vereniging Rembrandt. Een vereniging die zich inzet om met zo veel mogelijk leden de beste kunst te kunnen verzamelen voor de Nederlandse musea, zodat die kunst – die niet alleen de mogelijkheid geeft te herbronnen maar ook ruimte geeft voor een waardevrij gesprek met jezelf of met een ander – met zoveel mogelijk mensen gedeeld kan worden.